de negende dag

De negende dag,

Vandaag dan eindelijk de laatste etappe. Vanmiddag eindigen we bij het weeshuis. Alles staat nu in het teken van de laatste keer: de laatste keer plassen achter je tent, de laatste keer je tassen inpakken, de laatste keer het heerlijke ontbijt met pancakes en omeletjes etc. Gelukkig staat er vandaag een relatief makkelijke route op het programma. We krijgen veel afdalingen en daar zit ook een hele gevaarlijke afdaling van 15% in die 5 km lang is. Hier zie ik enorm tegen op. Afdalen is niet echt mijn ding en al helemaal niet over al die harde stenen en keien.
We vertrekken rond 8:00 en het begin gaat redelijk. Het afdalen valt wat tegen; het wordt iets te veel afgewisseld met klimmen. Dit hebben we de laatste twee dagen al heel wel moeten doen, dus bij elke klim wordt er heel wat afgemopperd! Het enige positieve is het uitzicht over de rift valley. Doordat we zo hoog komen is het uitzicht adembenemend! Het lijkt heel erg op natuurparken in Amerika: veel oranje rotsen afgewisseld met mooi groen. Prachtige kleuren en vergezichten. We maken nog wat foto's en dan begint eindelijk het afdalen. Ik dacht dat die hele enge afdaling pas na de koffiepauze zou zijn, dus ik had nog geen angst. Op een gegeven moment werd de afdaling toch wel erg steil en hoorde ik dat dit het al was! Dat viel eigenlijk best mee. Ik ga wel volop in de remmen en een glad stukje weg is er op deze hoogte niet te bekennen, maar toch ga ik best relaxed naar beneden. Na een paar km begin ik het steeds leuker te vinden en durf ik de rem steeds langer los te laten. Het is eigenlijk wel een kick om zo staande op je fiets over allerlei stenen en rotsen naar beneden te scheuren. Of het ook zo goed is voor je fiets betwijfel ik want alles rammelt en kraakt. Benden aangekomen fiets ik langs Nurcan die lachend vertelt dat ze een lekke band heeft! Nu heeft niemand de nul meer! We rijden zo de koffiepauze binnen. Teun vertelt dat Nurcan een lekke band had, maar dat hij contact heeft gehad met Peter R. De Vries omdat hij vermoedt dat er sabotage in het spel is. We moetende rekening mee houden dat we vanavond allemaal in het hotel moeten blijven!
Na de koffie gaan we op voor onze laatste 30 km op onverharde wegen. We hebben al wel door dat er van afdalen niet veel meer komt en dat we toch weer moeten klimmen: vooral veel vals plat! Het wordt steeds warmer en we gaan als slakken vooruit. Ellen en ik lassen af en toe een pauze in, anders is het niet vol te houden. Het wordt steeds steiler en zwaarder en de wegen zijn vandaag echt super beroerd. De laatste 5 km word ik zo boos dat ik besluit wAt kracht bij te zetten en in 1 streep naar de lunch te rijden. Ik laat Ellen achter me.. Maar wat valt dat tegen.. Als ik in de verte een groepje van ons zie staan denk ik; " yes, ik ben er", maar helaas er staat een groepje te mopperen en plannen te smeden om Frans, onze reisleider, te vermoorden omdat hij gisteren verteld had dat we vandaag bijna alleen zouden afdalen. Na nog een paar slopende km's zie ik eindelijk Frans staan die op de weg schrijft; lunch over 1 km. Nou dat duurt dus weer 1,5 km steil omhoog over rotsen en keien die je alleen op het kleinste verzet kunt fietsen. Eindelijk ben ik er dan: ik heb de neiging mijn fiets heel hard op de grond te gooien. Ik beheers me maar vloek en tier wel. Dit doen er wel meer. Bijna iedereen komt scheldend en sommige zelfs huilend binnen. Dit was geen leuke afsluitende route. Tijdens de lunch horen we dat dit ook niet de oorspronkelijk route was omdat ze hebben gekozen voor een alternatieve. Nu hoeven we namelijk nog maar 7 km naar Maai Mahiu onder politiebegeleiding en bij de andere route hadden we 30 km over de highway moeten fietsen.
Om 14:00 vertrekken we in colonne met een politieauto naar het weeshuis. Daar aangekomen staan alle kinderen en de leiding ons al juichend op te wachten. Dit is een emotioneel moment en ik fiets met de tranen over mijn wangen onder de finish vlag door. En dan is er een geweldige ontlading en ontvangst. Terwijl wij elkaar in de armen vallen om elkaar te feliciteren maken de kinderen muziek en wordt er prachtig gezongen. Wij springen en dansen mee en ik word hier echt ontzettend blij en vrolijk van! Sommigen kunnen niet stoppen met huilen en anderen worden door de kinderen bij de hand gepakt om mee te dansen! Dit doen we wel 3 of 4 liedjes lang.
Daarna worden we gevraagd te gaan zitten in een soort algemene ruimte. En dan volgt er een plechtige bijeenkomst. Het lijkt wel een beetje een kerkdienst want het geloof is erg belangrijk in dit weeshuis. Er worden veel toespraakjes gehouden, kinderen doen een toneelstukje, er wordt veel gezongen etc. Het duurt eigenlijk best lang maar volgens Erwin houden ze het voor ons al korter dan normaal. En de kinderen zitten allemaal heel stil te luisteren. Aan het eind moeten wij nog allemaal het podium op om ons voor te stellen en dan is het afgelopen. We kunnen nog even tussen de kinderen rond lopen: er is wat fris voor ons en er zijn heerlijke filodeeghapjes! Echt super.
Om17:00 vertrekken we met een bus naar het hotel waar we heerlijk kunnen douchen en eten.
Na het eten is er een kampvuur! Eindelijk! De hele week heeft Bas ons elke avond al warm gemaakt voor de bonte avond. Elke avond kondigde hij alvast een stukje aan en verzon hij weer allerlei grappige leuke acts. Hoewel iedereen ook nu supermoe is gaan we toch met een drankje om het kampvuur zitten. Eerst vertelt Erwin over het ontstaan van het weeshuis en is de sfeer nog heel serieus. Daarna beginnen Bas en Nurcan met de bonte avond. Dit was super grappig. Als je wilt weten welk stukje ze deden moet je dat maar in de winkel of kapper van hen gaan vragen. Ik kan het hier niet herhalen..
Hierna geeft iedereen eigenlijk aan hun stukje liever morgen te doen. Alleen Tim en Sjacco sluiten deze avond af met een " stoelendans"! Erg komisch en we hebben dan ook veel lol! Ik win zelfs! Een erg leuke afsluiting van een superweek!!